Ongeveer 7 jaar geleden leidde de ontmoeting tussen een museumdirecteur en een theatermaker tot een toen ondenkbaar idee: de geschiedenis van jenever in een theatervoorstelling gieten. Maar ideeën kunnen, net zoals goede jenever, jaren rijpen en twee jaar geleden was daar het idee om een jeneververhaal te brengen aan de hand van de gebouwen waarin jeneverliefde en -leed werd gedeeld, waar de distilleer- en andere toestellen gretig meeluisterden. Vandaar dat in de theatervoorstelling ‘Taterwater’ zowel de bakstenen van de stokerijmuren spreken, maar ook de aanwezige apparatuur en andere gebouwonderdelen. Het gaat immers om plekken en objecten die verschillende generaties met hun eigen verhalen en emoties decennialang hebben zien passeren en die verhalen en emoties als het ware gecapteerd hebben. Samen met De Wenkbrauwerij probeert het Jenevermuseum nu die verhalen en emoties die zich tussen de muren van die gebouwen hebben afgespeeld te delen en toegankelijk te maken op een onverwachte en nooit eerder vertoonde manier.


Voor Taterwater bezocht Ief, samen met Steven Wouters, jeneverstokerijen, zij doken in archieven en bibliotheken en spraken met verschillende (voormalige) jeneverstokers en werknemers van stokerijen. Het resultaat van deze zoektocht en vele gesprekken: zijn eigen creatieve kijk op de tumultueuze jenevergeschiedenis.

Van het tatervat gedronken
De voorstelling kreeg de naam ‘Taterwater’, verwijzend naar een van de vele bijnamen die jenever in de loop der tijden kreeg. In 1886 werd het woord opgetekend in de streek ten noordoosten van Brussel in de vorm van ‘toaterwaiter’. Ook in Antwerpen en de rest van Vlaanderen werd deze borrelnaam gebruikt. Van een dronkeman zei men: “hij heeft taterwater gedronken”, of “hij heeft van het tatervat gedronken”. De naam zinspeelt vanzelfsprekend op het ‘spraakmakende’ effect van jenever.

‘Taterwater’ is een erfgoedcoproductie van De Wenkbrauwerij en het Jenevermuseum met de steun van de provincie Limburg.